Er zijn nummers die hebben iets. Vaak niet goed uit te leggen, maar ze raken me toch. Een paar daarvan heb ik opgenomen, in een eigen versie natuurlijk. Hier komen ze, samen met nummers, waarvan ik niet wist waar ik ze onder moest brengen.
Uit de film Breaking Glass. Een post-punk film. Speelt in de VK. Toont de uitbuiting van artiesten door platenmaatschappijen. In een wereld vol werkloosheid, geweld en ellende. Dit lied is de hit van de film en van Hazel O’Connor. Prachtige melodie en tekst. De saxsolo heb ik maar niet gedaan, te geweldig: https://www.youtube.com/watch?v=Sn3rdWwW9D0
Van de maker van Sugerman. Er is een geweldige documentaire met dezelfde titel. Elke fan kent het basloopje van I Wonder dat op zijn eerste plaat staat. Het lijkt me niet dat hij dat loopje zelf geschreven heeft trouwens.
Eigenlijk een draak van een zoetsappig liedje. Heerlijke romantiek.
Een synthesizerliedje uit de jaren tachtig van dit duo. Maar nu dan zonder synthesizers. De tekst is een hartenkreet van zangeres Annie Lennox met wie het toen even niet goed ging volgens de verhalen: geen succes, ruzie met haar vriendje, kortom: een bekend verhaal. Na het uitbrengen van dit nummer kon het succes niet op.
Het is 1965. The Kinks hadden hits met in die tijd ruige nummers als You Really Got Me en All Day And All Of The Night. Songschrijver Ray Davies schreef intussen een heel ander soort nummer: This Strange Effect. Speciaal voor een zanger in opkomst, Dave Berry. Het stond in oktober 1965 drie weken op nummer 1 in de Nederlandse Top 40. Dave treedt nog altijd op en kiest steevast dit nummer als afsluiter.
Een fantastisch nummer van Neil Young. Waar ie met zijn band Crazy Horse helemaal op los gaat met enorme solo’s. Hier een sobere versie. Op de solo’s ben ik nog aan het oefenen. Eigenlijk is dat meer het terrein van Albert.
Geschreven door het schrijversduo Jerry Leiber and Mike Stoller, bekend van onder andere Hound Dog en Jailhouse Rock voor Elvis, en Is This All There is? voor Peggy Lee. In 1959 nam de R&B-groep The Clovers het nummer op. The Searchers gaven er hun eigen zoetgevooisde draai aan in 1963. Deze versie werd een grote hit.
Een lief en zielig en toch weer niet zo zielig liedje uit de beginjaren van The Kinks. Nu even niet een ruig nummer als You really got me of All day and all of the night. Het mooie er aan vind ik de lyrische melodie, samen met de stevige gitaarrif. Het verhaal wil dat Ray Davies de tekst schreef in de trein op weg naar de opnamestudio.
Misschien wel het bekendste nummer van Steve Winwood. Hij speelt het tot op heden en met jan en alleman. De laatste keer in Paradiso, juli 2018, klonk er ook een fraaie versie met een uitgebreide orgelsolo. Honderden keren gecoverd en nu nog een keer.
Een juweeltje van Nick Lowe. Een bijdrage voor zijn toenmalige band, Brinsley Schwarz. Die band speelde ergens in die tijd, 1974 of misschien een jaar later, in Paradiso en onder andere dit nummer. Ik was zeer onder de indruk. En nog steeds.
Buffalo Spingfield, de band van Stephen Stills and Neil Young. Niet nodig om te zeggen dat de truc met de boventonen een idee van Young was, die ook toen al experimenteerde met gitaargeluiden. Stills schreef de tekst: “Ik schreef gewoon op wat ik op straat zag, sneller dan ik het nu uitleg.” Bij het voorspelen van de nummers van hun nieuwe album had Stills ook nog een liedje for what it’s worth. En zo was er ineens deze rare titel.
1967, summer of love, Little Man en ook deze. De nieuwe tijd dient zich aan, Sonny heeft het er moeilijk mee.
